ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Λαογραφικού Συλλόγου Θρακιωτών Νεροφράκτη, έχει την χαρά να παρουσιάσει τις σημειώσεις για την πορεία της Θράκης μέσα στους Αιώνες.
Η Θράκη με την τόσο μακραίωνη πολιτιστική παράδοση, από τα προϊστορικά χρόνια, έγινε κοιτίδα ιδεών και τεχνών, πέρασμα λαών και πολιτισμών, σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, Βορρά και Νότου.
Στην Θράκη όπου έζησε και άκμασε επί 2.500 χρόνια και πλέον ένας ακραιφνής ελληνισμός ο οποίος έδωσε στην αρχαία Ελλάδα, έναν Λεύκιππο, έναν Πρωταγόρα, έναν Θουκυδίδη, έναν Μιλτιάδη, έναν Δημόκριτο και τόσους άλλους.
Ο θρακικός ελληνισμός επιβίωσε μέσα σε δυσμενέστατες συγκυρίες επί τουρκοκρατίας όπως σφαγές, λεηλασίες, και διωγμούς. Ένα μεγάλο κομμάτι του αποσπάσθηκε και ενσωματώθηκε με την βία στα όρια της βουλγαρικής ηγεμονίας.
Το υπόλοιπο τμήμα των Θρακών συνέχισε την πορεία του προσβλέποντας στην μελλοντική λευτεριά του.
Τελικά το μεγαλύτερο κομμάτι της Θράκης δεν στάθηκε δυνατό παρά τους συνεχής και ακαταπόνητους αγώνες των Θρακών να ενταχθεί στο ελεύθερο Ελληνικό Κράτος.
Ο Ανατολικοθρακικός και ο Βορειοθρακικός ελληνισμός ο οποίος μεγαλούργησε κυριολεκτικά στις περιοχές που έζησε και δραστηριοποιήθηκε, χάθηκε άδοξα μέσα από τις αλλεπάλληλες δυσμενείς διεθνείς συγκυρίες, οι οποίες διαμορφώθηκαν στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.
Επιτακτική ανάγκη αποτελεί σήμερα η Ίδρυση Ινστιτούτων Θρακολογικών Μελετών για την συνέχιση της ιστορικής έρευνας για την Θράκη καθώς επίσης και η εισαγωγή της ιστορίας της Θράκης στα σχολεία.
Ο Λαογραφικός Σύλλογος Θρακιωτών Νεροφράκτη με αυτές τις σημειώσεις , επιδιώκει να τονώσει την Ιστορική μνήμη και την νοσταλγία των χαμένων, πλην αλησμόνητων πατρίδων μας.
Το Δ.Σ.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Οι αρχαίοι Θράκες δεν είναι « επήλυδες », δηλαδή ξενόφερτοι επιδρομείς, που ήρθαν από άλλα μέρα και εγκαταστάθηκαν στην όμορφη και εύφορη χώρα της Ελληνικής χερσονήσου, που εκτεινόταν από τον Όλυμπο δυτικά ως τον Αίμο και το Δούναβη βόρεια,τον Εύξεινο Πόντο και τον Ελλήσποντο ανατολικά και το Αιγαίο πέλαγος νότια.
Οι αρχαίοι Θράκες ήταν γηγενείς « αυτόχθονες » Πελασγοί, όπως Πελασγικά, συγγενικά του φύλλα ήταν και οι προ-έλληνες ή πρώτο-έλληνες, που κατοικούσαν στα νησιά και στην ηπειρωτική Ελλάδα, από την Κρήτη και την Κύπρο ως την Ήπειρο και την Μακεδονία.
Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς από τον Όμηρο και τον Ηρόδοτο ως τον Παυσανία και τον Στράβωνα μιλούν για το μεγάλο γένος που περιλάμβανε και πολλά μικρότερα συγγενικά φύλλα, όπως τους Κίκονες, τους Παίονες, τους Πελασγούς και τους Μοισούς στα βορειότερα.(Οδυσ. ι.17, βλ. Β.848 και 850, Ν.4, Στράβωνα VII 3,2).
Όλους αυτούς ο Όμηρος τους ονομάζει «ιπποπόλους », που κατοικούσαν ανέκαθεν στη Θράκη (Ιλ. Κ.436, Ν,4, κ.α.).
Και οι πανάρχαιοι αυτοί Θράκες δεν υστερούσαν καθόλου σε πολιτισμό.
Μάλιστα προηγήθηκαν σε πολλά πολιτιστικά στοιχεία, αυτό βγαίνει ως συμπέρασμα όχι μόνο από τους μύθους και τις παραδόσεις των νοτιότερων Ελλήνων, που μιλούν γι' αυτούς, καθώς αναφέρουν ότι αυτοί (οι Θράκες) υπήρξαν εισηγητές στην Ελλάδα πολλών λατρειών , Θεοτήτων και καλών, τεχνών, της μουσικής και της ποίησης, αλλά και από τα τεχνουργήματα τους, που μνημονεύονται με θαυμασμό στα Ομηρικά έπη όπως ξίφη με αργυρά, καρφιά πανάργυροι κρατήρες κ.α.(Ομ. Ιλ.Ν 577,Ψ 808 Οδυσ 200).
Επίσης όλοι οι αρχαίοι ιστορικοί συμφωνούν ότι η Θρησκεία και η μουσική δόθηκε στους Έλληνες από τους Θράκες, γι'αυτό η λέξη Θρησκεία λέγεται ότι παράγεται από την λέξη Θρακία. Έτσι ο Στράβωνας λέγει και η μουσική ολόκληρη θεωρείται Θρακική, είναι αυτό φανερό από τους τόπους στους οποίους τιμούν τις Μούσες και ως φιλόμουσοι ήταν κατά κάποιον τρόπο και οι πρώτοι εκπολιτιστές των Ελλήνων (Στράβων Χ.3,17),« από του μέλους και του ρυθμού και των οργάνων η μουσική πάσα Θρακία και Ασιάτις νενόμισταν, δήλον δε εκ τε των τόπων, εν οις αι Μούσαι τετίμηνται. Πιερία γαρ και Όλυμπος και Πίμπλα και Λείβηθρον το παλαιόν ην Θράκια χωρία και όρη τον τε Ελικώνα καθιέρωσαν ταις Μούσαις Θράκες οι την Βοιωτίαν εποικίσαντες, οίπερ και το των Λειβηθριάδων Νυμφών άντρον καθιέρωσαν».
Η Πιερία, ο Όλυμπος, το Πίμαλον, το Λείβηθρον την παλιά εποχή ήταν Θρακικά μέρη και βουνά, και τον Ελικώνα οι Θράκες τον αφιέρωσαν στις Μούσες, οι Θράκες που εποίκησαν τη Βοιωτία.
Την λατρεία των Μουσών την εισήγαγαν οι αρχαίοι Θράκες σύμφωνα με τον Όμηρο (Ιλ.Β 594) και από όσα λέει ο ποιητής για τον ιερέα του Απόλλωνα, Μάρωνα(Οδυσ. ι.197κ.εξ.) και για τον βασιλιά των Ηδονών Λυκούργο (Ιλ. Ι 130 κ.εξ.).
Ο Ηρόδοτος θεωρεί το Θρακικό έθνος ως το μεγαλύτερο στον κόσμο, μετά το έθνος των Ινδών, αλλά αδύναμο, γιατί ζούσε διαιρεμένο σε πολλές φυλές.
« Θρηίκων δε έθνος μέγιστον εστί μετά γε Ινδούς πάντων ανθρώπων. Ει δε υπ' ενός άρχοιτο ή φρονέοι κατά ταυτό, άμαχον τ' αν είη και πολλώ κράτιστον πάντων εθνέων κατά γνώμην την εμήν (Ηρόδ. Ιστορ. ν,3)» ·
Και ο πολύ μεταγενέστερος του Ηροδότου Παυσανίας λέει ότι οι Θράκες ήταν πολυάριθμοι.
Οι φυλές των Θρακών ήταν οι Σάτρες (για τους οποίους ο Ηρόδοτος λέγει « αυτοί κατέχουν το μαντείο του Διονύσου », οι Κορπίλοι, οι Βρένες, οι Οδρύσες, Οι Βέσοι, οι Δίοι, οι Αγριάνες. Ισχυρότατοι ήσαν οι Οδρύσες που κατοικούσαν στη μεσογειακή Θράκη. Οι φυλές αυτές ήσαν αυτόνομες και είχαν δικούς τους βασιλείς η καθεμία. Για ένα χρονικό διάστημα, η Θράκη υποτάχθηκε στο Δαρείο Βασιλιά της Περσίας (Ηρόδοτος 2, 103), ορισμένες όμως φυλές, όπως όσες κατοικούσαν στο Παγγαίο και οι Οδόμαντες και οι Αγριάνες, διατήρησαν την ανεξαρτησία τους (Ηρόδοτος, 5,16).
Στα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Θράκες αναμίχθηκαν στις εμφύλιες αυτές διαμάχες με το μέρος των Αθηναίων, ο Σιτάλκης του Τήρεω ο βασιλιάς των Οδρυσών Θρακών, έγινε σύμμαχος των Αθηναίων, ενώ τον γιο του Σάδικο οι Αθηναίοι τον έκαναν πολίτη τους για να τον τιμήσουν (Θουκυδίδης 2, 29).
Οι Θράκες περιορίστηκαν, όταν ο Φίλιππος βασιλιάς της Μακεδονίας άρχισε να εισβάλει στη Θράκη και να επεκτείνει την επικράτεια του με μεγάλες κατακτήσεις σε αυτή .
Το επιβεβαιώνει και ο Δημοσθένης με τον λόγο του ,Ο Φίλιππος βάδιζε στη Θράκη και έπειτα εκεί άλλους έδιωξε και άλλους βασιλείς εγκατέστησε».
Επί Μ. Αλεξάνδρου η Θράκη έγινε επαρχία του ελληνικού κράτους.
Από την Ροδόπη, οι Μακεδόνες βασιλείς ίδρυσαν μια σειρά αποικιών που τους επέτρεψαν να φθάσουν ως τις παλαιές ελληνικές αποικίες της Μαύρης Θάλασσας .Ο Φίλιππος ίδρυσε την Φιλιππούπολη και ο Αλέξανδρος την Βερρόη (Eski-Zagra τώρα) και την Καβύλη. Επίσης σε θέσεις παλαιότερων θρακικών οικισμών δημιουργήθηκαν οι 6 παρευξεινοπόντιες αποικίες (Ιστρία, Τόμις, Κάλλατις, Οδησσός, Μεσημβρία, Βιζύη).
Μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, ο στρατηγός του Λυσίμαχος πήρε την Θράκη, του οποίου σώζονται νομίσματα και μια πόλη στη Θρακική Χερσόνησο με το όνομα Λυσιμάχια (Παυσανίας).
Η Θράκη υποτάχθηκε οριστικά στους Ρωμαίους επί Κλαυδίου το 47 μ.Χ.· ως Ρωμαϊκή επαρχία . Οι Ρωμαίοι ίδρυσαν, πολυάριθμες πόλεις σύμφωνα με το πρότυπο των ελληνικών πόλεων, είχαν ελληνικό πολίτευμα και ελληνικό πληθυσμό που μεταφέρθηκε από τις μικρασιατικές ακτές και κυρίως της ανατολικής ακτής της Προποντίδος οι πόλεις ήταν η Νικόπολη του Ίστρου και η Νικόπολη του Νέστου, η Ανδριανούπολη, η Τρα'ΐανούπολη, η Πλωτινόπολη, η Μαρκιανούπολη, η Αυγούστα-Τραιάνα και άλλες.
Από τους ελληνικούς θεσμούς που μαρτυρούνται στις επιγραφές της Θράκης, οι σαράντα είναι πολιτικοί. Μνεία των θεσμών της Βουλής και του Δήμου γίνεται σε επιγραφές της Θάσου, των Αβδήρων, της Απολλωνίας στην Θρακική χερσόνησο, της Περίνθου, της Συστού, της Διονυσουπόλεως, της Μαρώνειας, της Αγχιάλου και άλλων. Ευρεία διάδοση είχαν στην Θράκη και οι πολιτικοί και θρησκευτικοί θεσμοί (π.χ. ο θεσμός του αρχιερέως) καθώς και ο θεσμός των κοινών.
Έτσι ήταν η κατάσταση ώσπου στο Ρωμαϊκό Θρόνο ανεβαίνει ο Μ. Κωνσταντίνος, οπότε επιφυλάσσεται στη Θράκη η δόξα να γίνει η πρωτεύουσα του πρώτου χριστιανικού κράτους.
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΑΚΟΛΟΓΙΑ ΟΡΓΑΝΟ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΘΡΑΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
Νεολιθική εποχή
Η εξέλιξη της «ελληνοποιητικής δύναμης της ελληνικής γης», που υπήρχε από τους Νεολιθικούς χρόνους, θα συνεχισθεί εντονότερα στη χερσόνησο του Αίμου στα χίλια περίπου χρόνια της πρωίμου χαλκοκρατίας (2800-1900 π. χ).
Στην περίοδο της Χαλκοκρατίας διαμορφώνεται το φυλετικό υπόστρωμα, που θα προδιαγράψει την ιστορική εξέλιξη του Ελληνικού Έθνους. Από τα γραπτά κείμενα των ιστορικών χρόνων διαπιστώνεται, ότι στον χώρο, όπου αναπτύχθηκε ο Επί-Παλαιολιθικός και Νεολιθικός πολιτισμός, στην ίδια έκταση, αναφέρεται η παρουσία του « παλαίχθονος » - αυτόχθονος πελασγικού κόσμου, από την Κύπρο ως τις εκβολές του Κάτω Δουνάβεως (Βόρεια Θράκη).
Μακεδονία.
Ο Αισχύλος στις Ικέτιδες αναφέρει ότι το κράτος των Πελασγών του Βασιλιά του «Πελασγικού Αργούς», εκτίνεται πέρα από τα Παιονικά βουνά (βορειότερα της κοιλάδας του Εριγώνος ποταμού) και περιλαμβάνει όλη τη δυτική περιοχή του Στρυμώνα ποταμού.
Σ' αυτή τη χώρα είναι εγκατεστημένη η φυλή των Πελαγόνων, που αποτελεί άλλη μορφή του ονόματος των Πελασγών. Πελασγοί εκτείνονται στη χώρα των Παιόνων, Την Παιονία του Ομήρου (μεταξύ του Δυτικού Αξιού και του Δυτικού Στρυμώνος, ΒΔ της Πελαγονίας), όπου σ' αυτή την περιοχή αναφέρονται οι Παίονες.
Στη Μακεδόνικη αυτή έκταση αναφέρονται προϊστορικές -νεολιθικές εγκαταστάσεις (Σερβία, Νικομήδεια - 6000 χρόνια π.χ), ή βορειότερα στην Πελαγονία (Πελ<σ>γονία) και δυτικότερα στην περιοχή δυτικού Στρυμώνος ποταμού και δυτικά του Νέστου (Ολυνθος, Σιταγροί, κλπ.) που συμπίπτουν με αναφορά των Πελασγών στις ίδιες περιοχές.
Αιγαίο - Θρακικό Πέλαγος
Λέσβος-Λήμνος-Τένεδος-Ιμβρος-Σαμοθράκη
Οι νησιώτες κάτοικοι της Λέσβου και Τενέδου ήσαν Πελασγοί .Στην Λέσβο αποκαλύφθηκαν νεολιθικά ίχνη (σκοτεινόχρωμα αγγεία με χαρακτηριστικές κασμήσεις), της πρωίμου Χαλκοκρατίας,
Στην Λήμνο και στην Ιμβρο, επίσης κατοικούσαν Πελασγοί, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος «Λήμνον τε και Ιμβρον, αμφοτέρας έτι υπό Πελασγών οικεομένας».
Οι Πελασγοί της Λήμνου εκαλούντο παλαιότερα Σίντιες, που ήρθαν από την Θράκη και ήταν οι πρώτοι μεταλλουργοί και εφευρέτες όπλων.
Σαμοθράκη. Στο βόρειο-Θρακικό πέλαγος αναφέρονται ως παλαίχθονες κάτοικοι της Σαμοθράκης οι Πελασγοί «Την γαρ Σαμοθρηίκην οίκεον πρότερον Πελασγοί» και οι Σαμοθράκες παρέλαβαν από τους Πελασγούς τα μυστήρια των Καβείρων.
ΘΡΑΚΗ
Στη Θράκη συνάγεται η μαρτυρία για την παρουσία Πελασγών τόσο από τα προηγούμενα όσο και από το γεγονός ότι μεταξύ του όρους Αίμου και Ροδόπης, και μέχρι του Εύξεινου και του Ελλήσποντου εκτεινόταν η περιοχή των Οδρυσών κατά τον Στράβωνα, «Οδρύσας δε καλούσιν ένιοι πάντας τους από Έβρου και Κυψελών μέχρι Οδυσσού της παραλίας υπεροικούντας».
Οι Οδρύσαι αυτοί και οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών της περιφέρειας της Ροδόπης ονομαζόταν Δίοι. Οι Πελασγοί ήταν γνωστοί ως πιστοί λάτρεις του Δία που φρόντιζαν για τις θυσίες προς τους θεούς και τα ιερά μαντεία,τους αποκαλούσαν θεϊκούς Πελασγούς.
Όταν μερικοί από τους Δίους ενώθηκαν με τους Βέσσους ή Βησσούς (ιεροφάντες της ροδοπαίας περιοχής), έγιναν οι Διό-Βεσσοί η Διο-Βησσοί.
Οι Βησσοί ταυτίζονται με τους Σάτρες, που είχαν το μαντείο του Διονύσου στα όρη της Ροδόπης.
Άλλες πελασγικές φυλές της Θράκης είναι οι Σιντοί ή Σίντιες και οι Μαίδοι, η θρακο-πελασγική δε φυλή των Σιντών είναι η ίδια με τους Σίντιες(περιοχής Αβδήρων-Κάτω Νέστου), που αναφέρει ο Όμηρος, ότι ήταν οι παλιοί κάτοικοι της Λήμνου.
Μερικοί από τους Σίντιες αυτούς (του Κάτω Νέστου) ταυτίζονται με μία άλλη πελασγική φυλή της Θράκης, τους Σαπαίους( μεταξύ Νέστου και Στρυμώνος,) οι Σαπαίοι μετακινήθηκαν από την Σαμοθράκη στην περιοχή των Αβδήρων και του κάτω Νέστου.
Μεταξύ των Πελασγών συμπεριλαμβάνονται και οι «Βρύγοι Θράκες», που αναφέρονται και σε άλλες τοποθεσίες, όπως στην Πιερία και τα Βορεινά της Ηπείρου.
Οι «Βρύγοι Θράκες», όταν μετανάστευσαν στην Ασία, από Βρύγες μετονομάσθηκαν σε Φρύγες.
Στον ενιαίο χώρο της Θράκης, όπου αναφέρονται (από τους αρχαίους συγγραφείς) εγκαταστάσεις Πελασγών, στην ίδια έκταση σημειώνονται ανθρώπινες δραστηριότητες και πολιτιστικές εκδηλώσεις σε παλαιότερες περιόδους της προϊστορίας (από την Παλαιολιθική-Νεολιθική ως την πρώιμη Χαλκολιθική.
Σ' αυτή την έκταση των Πελασγών της Θράκης η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε λίγα μεν, αλλά επαρκή ευρήματα για να τεκμηριώσουν τις απαιτούμενες ενδείξεις ότι στον ενιαίο αυτό θρακικό χώρο αναπτύχθηκε Νεολιθικός πολιτισμός (Σιταγροί, Φωτολείβος Παραδημή κλπ.) και τα σκοτεινόχρωμα αγγεία της Θράκης που βρέθηκαν στους Σιταγρούς και στην κοιλάδα του Εβρου (προς την Βόρεια Θράκη) παρουσιάζουν ομοιομορφία με τα παράλληλα ίχνη στην Κόρινθο και Ελάτεια.
Προέλευση του ονόματος, όρια.
Για την προέλευση του ονόματος « ΘΡΑΚΗ » υπάρχουν πολλές εκδοχές, δεν είναι όμως ακριβώς γνωστό , αν η λέξη είναι θρακική, ή ακόμη καί ξένη.
Σύμφωνα με μια περικοπή του Άνδρωνος του Αλικαρνασσέως η Θράκη ήταν κόρη του Ωκεανού και της Παρθενόπης. Σύμφωνα με τον Αρριανό, η Θράκη,
που ονομαζόταν τότε « Πέρκη », πήρε το όνομα της από μία Νύμφη, που λεγόταν Θράκη.
Ο Όμηρος στα δύο έργα του την μνημονεύει με τον ιωνικό τύπο 'Θρηίκη'.
Ο Λεξικογράφος του 6ου μ.Χ. αιώνα Στέφανος ο Βυζάντιος λέγει, ότι η Θράκη πήρε το όνομα της,«από Θρακός Βασιλέως του πάλαι εν αυτή τελευτήσαντος, ή από Νύμφης Τιτανίδος, αφ' ής και Κρόνοι Δόλογγοι»,
Οι Δόλογγοι ήταν ένας από τους μαχιμότερους Λαούς της Θράκης.
Ακόμη λεγόταν η Θράκη και «Αρία», από τον θεό του πολέμου Άρη, που κατοικούσε σ'αυτή.
Στους Ομηρικούς χρόνους τα όρια της Θράκης ήταν ο Πηνειός, το Ιλλυρικό στα δυτικά, ο Ελλήσποντος, η Προποντίδα, ο Βόσπορος και ο Εύξεινος Πόντος στα Ανατολικά και ο ποταμός Ίστρος, (ο σημερινός Δούναβης), στα βόρεια.
Κατά τους πρώτους ιστορικούς χρόνους, Θράκη ήταν όλη η προς βορρά της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδος χώρα, από τον Πηνειό, ως τον Ίστρο.
Επί Φιλίππου και Αλεξάνδρου τα νότια όρια της Θράκης περιορίστηκαν, γιατί πολλές περιοχές που προηγουμένως ανήκαν στη Θράκη προσαρτήθηκαν στη Μακεδονία και η Ροδόπη και ο Έβρος έγιναν τα νότια και ανατολικά όρια της Θράκης και Μακεδονίας (Στράβωνας, Ζ').
Στους μετέπειτα όμως Βυζαντινούς χρόνους το δυτικό όριο της Θράκης, άγνωστο γιατί, μετατοπίσθηκε ανατολικότερα, σχεδόν ως τα πρόθυρα της Κωνσταντινούπολης, όπου το « Θρακώον Θέμα », ενώ ο όρος « Μακεδονία », εκάλυψε όλο τον από τον ποταμό Νέστο ως τον Ίστρο χώρο.
Αυτό αποδεικνύετε από το ιστορικό γεγονός ότι ο βασιλιάς Βασίλειος Α' είχε το επώνυμο Μακεδών και όλοι η δυναστεία του ονομάσθηκε Μακεδόνικη παρότι καταγόταν από την Ανδριανούπολη.
Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος στο βιβλίο για τις επαρχίες, τα θέματα του Βυζαντίου, λέγει «Το θέμα της Θράκης είναι υπό της διαταγές του Βασιλιά της Κωνσταντινούπολης και είναι στην υπηρεσία του». . Απαριθμεί επίσης τις επαρχίες του θέματος της Θράκης που είναι οι, εξής:
Επαρχία Θράκης πόλεις 14, Επαρχία Ροδόπης πόλεις 7, Επαρχεία Αιμιμοντίου πόλεις 6, Επαρχία Μυσίας πόλεις 15,(Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος σ. 17, έκδοση Βοnnae)
Το 1867, η Θράκη χωρίζεται σε δύο βιλαέτια της Κωνσταντινούπολης και της Ανδριανούπολης (όπου ανήκει και η Ανατολική Ρωμυλία).
Με τη Συνθήκη του Βερολίνου (1878) δημιουργείται αυτόνομη επαρχία Ανατολικής Ρωμυλίας, με απόσπαση από την Βουλγαρία της Βόρειας Θράκης.
Γλώσσα
Οι Θράκες έχοντας κοινή καταγωγή με τους. άλλους Έλληνες είχαν και την ίδια αδιαμόρφωτη αρχικά γλώσσα, η οποία καλείται Πελασγική και πιθανόν στη Θράκη να είχε ιδιαίτερους διαλεκτικούς ιδιωματισμούς.
Αλλά η διαφορά προήλθε από την ανάπτυξη, που είχε η γλώσσα στους νοτιότερους Έλληνες μαζί με την υπόλοιπη βελτίωση τους. Για το λόγο αυτό και όσοι ήταν με τον Ξενοφώντα συζητούν με το Σεύθη βασιλιά της Θράκης με διερμηνέα (Κύρου Ανάβαση, 7,2). Αυτό δεν είναι πρωτοφανές παράδειγμα, να έχει η ίδια γλώσσα τέτοιες διαλεκτικές διαφοροποιήσεις, αυτό συμβαίνει και σε άλλους λαούς όπως στους Ιταλούς.
Η επικράτηση της ελληνικής στον γραπτό λόγο των Θρακών και η επιβολή της μετά την αναγνώριση της ως επίσημης γλώσσας κατά την περίοδο των οδρυσσών βασιλέων και γενικότερα σ' ολόκληρο το φάσμα της αρχαιότητας αποδεικνύεται από τις σωζόμενες επιγραφικές μαρτυρίες. Περίπου 1550 ελληνικές επιγραφές βρέθηκαν στην Θάσο και στην περιοχή ανάμεσα στον κάτω Στρυμώνα και του Νέστου .Γύρω στις 1000 ελληνικές επιγραφές προέρχονται από την άνω και μέση κοιλάδα του ποταμού Έβρου.
Της θρακικής γλώσσας λίγες λέξεις διασώθηκαν, που σημειώνονται ως ιδιαίτερα Θρακικές, όπως η λέξη βρία που σημαίνει πόλη.
Οι Αχαιοί τους έφηβους τους φωνάζανε κούρους, ενώ οι Θράκες άγουρους, απ' αυτή βγήκε η λέξη αγόριον (Κοραής εις Πρωχοπρόδρ.Α,112). Έπειτα, μέσω των Ελληνικών αποικιών και με τις εκστρατείες των βασιλέων Φιλίππου και Αλεξάνδρου εισάγεται και στους Θράκες η Ελληνική Γλώσσα εκείνης της εποχής, όπου συμπεραίνεται από τις επιγραφές που βρέθηκαν σε πολλά μέρη της Θράκης.Κατά την αρχαιότητα οι Θράκες λάτρευαν (κατά τον Ηρόδοτο 5,6) τον Άρη, την Άρτεμη, και το Διόνυσο, του οποίου υπήρχε και περίφημο μαντείο στη Θράκη. Οι βασιλείς τους ξέχωρα τιμούσαν τον Ερμή. Τίμησαν τον Ορφέα πρώτα ως ήρωα και μετά ως Θεό. Η Άρτεμη καλούνταν στους Θρακιώτες Βένδις, γι' αυτό και οι Αθηναίοι είχαν γιορτή με το όνομα Βένδια (Στράβων,Ι,470).
Εισβολές και Λεηλασίες της Θράκης.
Κατά τα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα οι Γότθοι λεηλάτησαν τη Θράκη και Μακεδονία, ενώ κατά τον τέταρτο αιώνα ανανέωσαν της επιδρομές τους εναντίον της Μυσίας, Θράκης, Μακεδονίας και Θεσσαλία όπου και προκάλεσαν φοβερές καταστροφές.
Τον 6º αιώνα μερικά άλλα έθνη ταταρικής καταγωγής, οι Βούλγαροι και Άβαροι, και μερικές Σλαβικές φυλές άρχισαν τις επιδρομές και λεηλασίες τους ενάντια στη Θράκη και Μακεδονία και προχώρησαν και πολύ νοτιότερα.
Το 626 ο Χαγάνος των Αβάρων επέδραμε κατά της Θράκης και έφθασε έως την Κωνσταντινούπολη την οποία έσωσε ο Βασιλιάς Ηράκλειος και ο Πατριάρχης Σέργιος σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού θέσπισε τον Ακάθιστο Υμνο.
Οι Βούλγαροι για πολύ εξακολούθησαν τις ληστρικές τους επιδρομές στις Βυζαντινές χώρες, ώστε οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες αναγκάστηκαν να τους αφήσουν να εγκατασταθούν στην άνω Μυσία, που την ονόμασαν Βουλγαρικό Βασίλειο. Οι Βούλγαροι δεν σταμάτησαν τις εχθρικές εισβολές τους στις Βυζαντινές χώρες, ώσπου κατατροπώθηκαν από τον Αυτοκράτορα Τσιμισκή το 972, και η Βουλγαρία έγινε επαρχία του Βυζαντινού κράτους.
Κατά το 13ου αιώνα, οι Βούλγαροι εκμεταλλευόμενοι την παρακμή του Βυζαντίου κατόρθωσαν να αποσπασθούν απ' αυτό, έως ότου υποτάχθηκαν στους Τούρκους (επί Μουράτ Α').
Πολλές φορές οι Βούλγαροι εισέβαλαν στη Θράκη και τη λεηλάτησαν , αλλά αυτό δεν αποδεικνύει την επικράτηση του Βουλγαρικού στοιχείου στη Θράκη, ούτε ήταν δυνατό αυτό . Γιατί οι Βούλγαροι δεν έγιναν κύριοι της Θράκης για πολύ καιρό, ενώ ληστρικές μόνο εισβολές και λεηλασίες δεν μπορούν να καταστρέψουν ολόκληρη , αρχαιότατη και με βαθιές ρίζες, εθνότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου